İİSBF - Makale Koleksiyonu | Uluslararası İlişkiler Bölümü / Department of International Relations

Bu koleksiyon için kalıcı URI

https://hdl.handle.net/11729/4968

Listeleniyor 1 - 10 / 10

Biometric technology and policy narratives on migration control: the case of Turkey
(Işık Üniversitesi Yayınları, 2024-04-30) Karakaya Polat, Rabia
This paper analyses policy narratives on the use of biometric technology in mobile migration vehicles as a means of surveillance and control over irregular migration. Equipped with biometric control technology and appearing in random places with high migrant concentrations, these vehicles have been put into operation as effective control and surveillance tools. Drawing upon literatures on technological control, migration governance, and interpretive policy analysis (IPA), the paper demonstrates how these vehicles are deployed not only for controlling irregular migration but also for instilling a sense of control to the general public. Comparison of these mobile migration points to the ‘Go Home Van’ campaign in the UK in 2013 reveals interesting differences in their design, function, and public perception. The paper also demonstrates how new technologies enable governments to combine ‘softer’ and ‘more subtle’ approaches in migration control with more coercive measures such as detention and deportation.
Turkey’s emerging dichotomy between Erbil and Sulaimaniyah, Iraqi Development Road project and the fight against the PKK
(Işık Üniversitesi Yayınları, 2024-04-30) Kayhan Pusane, Özlem
The vast literature on Turkish foreign policy has long discussed Turkish policymakers’ policy preferences and initiatives vis-à-vis the Iraqi Kurds without making much of a distinction among various Iraqi Kurdish actors. Although Turkish political leaders built closer relations with certain Iraqi Kurdish actors than others from time to time, there has not been a major policy variation toward different political actors of Iraqi Kurdish politics until recently. However, especially from the 2017 Iraqi Kurdish independence referendum onwards, it has been possible to observe an increasing level of divergence between Turkey’s attitude and discourse vis-à-vis the Kurdistan Democratic Party (KDP) and the Patriotic Union of Kurdistan (PUK), two major political parties of the Iraqi Kurdish politics. While Turkey’s cooperation with the KDP in the struggle against the PKK has significantly increased in the past few years, Turkish officials’ uneasiness regarding the PUK ties with the outlawed Kurdistan Workers’ Party (PKK) and the People’s Protection Units (YPG) has been more and more apparent. This paper provides an account of Turkey’s changing attitude and discourse about the KDP and the PUK since 2017 within the context of the ongoing discussions about the Iraqi Dry Canal/Development Road project as well as Turkey’s fight against the PKK.
Paradox of optimism: opposition coordination against autocratic incumbents in Turkey’s 2019 and 2023 elections
(Routledge, 2024) Balta, Evren; Demiralp, Seda
In the 2019 local and 2023 general elections, Turkey’s opposition parties joined forces in pursuit of a common objective: to oust autocratic incumbents and democratize the political system. While they achieved noteworthy successes in 2019, replicating these gains in the 2023 presidential and parliamentary elections proved elusive. This study reveals that coordinating opposition efforts becomes more challenging during general elections, particularly when a charismatic presidential candidate, capable of fostering synergy among opposition factions and voters, is absent. Additionally, when opposition parties span the ideological spec-trum, crafting a unified campaign around a shared manifesto becomes more intricate. The resulting atmosphere of uncertainty is exacerbated further in the absence of decisive leadership. Most importantly, the research highlights a paradox: as optimism for electoral victory grows, parties become more inclined to form alliances but less willing to nominate a strong leader, due to con-cerns about power-sharing overshadowing electoral success. This paradox diminishes the chances of opposition victory.
Türkiye’s resolution process and ıts endeavor to be a regional power: prospects and constraints
(Ortadoğu Araştırmaları Derneği, 2023-12-07) Kayhan Pusane, Özlem
Scholars have examined Türkiye’s Kurdish resolution or peace process (2013-2015) from various perspectives. While some works have pursued a rational choice approach and focused on the Justice and Development Party’s (AK Party’s) government’s strategic calculations vis-à-vis the PKK in initiating a peace process and maintaining it until 2015, others have analyzed Türkiye’s experience within the framework of the confict resolution scholarship. Instead, this paper’s starting point is that the 2013-2015 resolution process was not merely a policy to end an internal conflict. Still, it constituted a key aspect of the AK Party’s ongoing endeavor to turn Türkiye into a regional power. This paper places the 2013-2015 resolution process within the framework of regional and global dynamics and argues that from the mid-2000s onwards, the AK Party’s government’s eforts to put an end to the PKK terrorism and resolve the Kurdish question in Türkiye refected the policy of a middle-power country, i.e., Türkiye, to increase its power and infuence in the region instead of a mere domestic peace process. Thus, the end of the resolution process in 2015 constrained Türkiye’s potential achievements in the Middle East and beyond.
What do Keloğlan stories say about masculine anxieties and reclaiming masculinity?
(Routledge, 2022-09-02) Demiralp, Seda
Keloğlan stories deliver an anti-patriarchal message. The stories interpreted in this article narrate the male ego’s journey of individuation through an engagement with repressed psychic content, particularly the “shadow.” This allows the emergence of mature masculinity in the form of the “trickster” type. Keloğlan stories present a humble, but powerful, masculinity and show that, while patriarchy has a long and cross-cultural history, so does discontent with it. Scholarship on masculinity remains focused on European-origin tales, but the Keloğlan stories show that feminist views of masculinity are not foreign to Anatolian folklore.
“Biraderler rejimi”nden “zorba biraderin rejimi”ne: otoriter sağ popülizm, liberal demokrasi ve toplumsal cinsiyet
(Rasim Özgür DÖNMEZ, 2023-06-13) Demiralp, Seda; Sayan Cengiz, Feyda
Otoriter sağ popülizmin yükselişinde, anti-feminist ve reaksiyoner söylem ve politikaların etkili olduğu, sağ popülist liderlerin siyasi iletişim ve üsluplarında da erkeklik vurgusunun yoğunluğu, popülizme toplumsal cinsiyet perspektifinden bakan araştırmacıların sıklıkla vurguladığı bir nokta olagelmiştir. Bu çalışma, otoriter sağ popülist liderlerin, liberal demokrasiye itiraz ederken, neden agresif bir maskülinist söylemi merkeze aldığı sorusuna yanıt aramaktadır. Otoriter sağ popülizm, liberal demokrasinin temsil ve çoğulculuk anlayışına karşı çıkarken nasıl bir toplumsal cinsiyet tahayyülüyle hareket etmektedir? Bu soruya yanıt ararken, feminist teorinin liberal demokrasi eleştirisinden ve analitik bir araç olarak aile metaforundan, özellikle de “kardeşler arası ilişkiler” metaforundan yararlanıyoruz. Çalışmada, otoriter sağ popülizmin, halkı homojen bir yapı olarak, lideri ise halk ile yekvücut olarak kurgulayışına odaklanıyor ve farklılıklara karşı takınılan agresif tavrın temelindeki toplumsal cinsiyet tahayyüllerinin analizini sunuyoruz.
Debating voter defection in Turkey
(Routledge, 2023-10-20) Balta, Evren; Demiralp, Seda; Demiralp, Selva
This study examines patterns of voter defection from Turkey’s incumbent AKP amid major economic and democratic decline. As in other electoral autocracies, defectors constitute a small but politically significant group in Turkey, where the opposition’s ability to secure a transition from authoritarianism depends on reducing the incumbent’s vote share. Based on survey data gathered in November 2021 and February 2022, we find that while the high level of partizanship among AKP voters hinders defection, persistent economic and democratic decline still reduces incumbent support. We also found that defections are higher outside of the lowest income group. Our findings have important implications for opposition strategies in electoral autocracies. Directing public debate away from identity issues to economic and democratic problems increases the likelihood of defection. In addition, offering voters clear superior alternatives decreases the cost of uncertainty that comes with change and increases the likelihood of defection.
A social democratic party in Istanbul during the post-armistice years
(Suna ve İnan Kıraç Vakfı Kültür ve Sanat İşletmesi, 2022-12-31) Ülker, Erol
The future founder of the Social Democratic Party (Sosyal Demokrat Fırkası, SDF), Doctor Hasan Rıza’s (bin Esat) relationship with the socialist movement began during the Second Constitutional Period.1 A permanent member of the Medical Society, Dr. Hasan Rıza resigned from the Committee of Union and Progress (CUP) with a letter he wrote in January 1911.2 He subsequently adopted socialism, and in 1913–1914 contacted the Socialist International to inquire how to become a member of the organization.3 The SDF, however, was not established during this period, but following World War I, which ended in defeat for the Ottoman Empire. The socialist parties and groups founded at the beginning of the Second Constitutional Period could not survive in the authoritarian political atmosphere that emerged after the assassination of Mahmut Şevket Pasha in July 1913 and could only begin a reorganization process once the CUP government, which had been ruling unilaterally since January 1913, fell from power. At the end of 1918, the SDF was among the first leftist parties to emerge during this period.4 In addition to Dr. Hasan Rıza, who was listed as the leader of the party in its founding application, twelve other people are mentioned (fig. 1).
Keloğlan’dan Köse Değirmenciye: Kâmil erkekliğin inşası
(Motif Yayıncılık, 2022-12-18) Demiralp, Seda
Bu çalışma Jungiyen bir yaklaşımla Keloğlan masallarının kamil erkekliğin inşası hakkında bize neler söylediğini inceleyecektir. Makalede “Keloğlan ve Dev Anası” ve “Keloğlan ve Köse Değirmenci” masalları Jungiyen metotla analiz edilecektir. Bu masallar bir tekamülü ya da Jungiyen tabirle bir bireyleşme sürecini betimlemektedir. Bir arada incelendiğinde masallar Keloğlan tarafından temsil edilen eril egonun bastırılmış psişik içeriği bilince getirmek ve entegre etmek suretiyle nasıl geliştiğini ve güçlendiğini aşamalarıyla ortaya koymaktadır. Jungiyen perspektife göre masallar boyunca karşılaştığımız karakterlerin tümü tek bir psişenin parçalarını oluştururlar ve bu parçaların bireyleşme sürecindeki değişimlerini temsil ederler. Bu süreç sonunda ortaya çıkan ve aslında eril egonun gelişmiş halini temsil eden “oyunbaz” arketipi, ilk bakışta olumsuz gibi görünse de işin aslı öyle değildir. “Köse değirmenci” karakteriyle en tipik formda karşımıza çıkan oyunbaz arketipi aslında espirili, spontan, pratik ve demokrat bir kişiliktir. Oyunlarının ve dalaverelerinin ardında farklı, fakat kendi içinde tutarlı bir ahlaki duruş vardır. Bu haliyle “oyunbaz” arketipi geleneksel, korkusuz, kahraman ve savaşçı erkek tipinden farklı bir erkeklik sembolüdür, fakat pek çok açıdan ondan daha üstündür. Masalın sonunda Keloğlan da başta bir düşman gibi gördüğü, kaçmaya çalıştığı ama kaçamadığı, bir türlü baş edemediği oyunbaz köse değirmenciyle dost olur. Artık tekamül tamamlanmıştır. Bu şekilde Keloğlan bize alternatif, mütevazı ama güçlü bir erkeklik modeli sunar. Aynı zamanda, Anadolu topraklarında “üst” kültürde ataerkil bir anlayış hüküm sürse de, “alt” kültürlerde ataerkil olmayan bir erilliğin yüzyıllar öncesinden beri var olduğunu göstermek suretiyle bize daha açık ve daha esnek bir Anadolu kültürünün de pencerelerini aralar.
İttihatçı tek-parti rejimi kurulurken hizipler, seçimler, boykot
(Mülkiyeliler Birliği Genel Merkezi, 2021-12-13) Ülker, Erol
1908 Anayasa Devrimi’nin en önemli siyasi aktörü olan İttihat ve Terakki Cemiyeti (İTC), İkinci Meşrutiyet Döneminin ilk yıllarında mevcut hükümetler üzerinde hâkimiyet kurma çabası içinde olmuş, Ocak 1913’te gerçekleşen Bâbıâli baskınından sonra ise hükümetin kontrolünü doğrudan ele alarak bir tek-parti iktidarının kuruluş sürecini başlatmıştır. Bu yazı, İTC’nin 1908 – 1913 dönemindeki denetleme iktidarından 1913–1918 dönemindeki doğrudan tek-parti yönetimine geçiş sürecini ele almaktadır. Yazının amacı, İttihatçı tek-parti rejiminin kuruluş dinamiklerini incelemek, İTC içindeki iç mücadelelere odaklanarak bu rejimin hangi koşullar altında ve nasıl ortaya çıktığını tartışmaktır. Bunun için İttihatçı hareket içinde belirleyici bir dinamik olarak görülen asker – sivil ayrımı eleştirel bir çerçevede değerlendirilecek, söz konusu ayrımın İTC içindeki güç ilişkilerinin analizi için yeterince açıklayıcı bir çerçeve sunmadığı ileri sürülecektir. Yazının odaklandığı temel mesele 1912 yılının ikinci yarısında ortaya çıkan bir siyasal strateji tartışmasıdır. İTC’nin muhalefete itildiği ve İttihatçıların hâkim olduğu Osmanlı Mebusan Meclisi’nin feshedildiği kritik bir dönemde gündeme gelen söz konusu tartışmanın odağında, yeni bir meclisin oluşumu için düzenlenmesi öngörülen seçimler karşısında alınması gereken siyasal tutum yer almıştır. Genel olarak ihtilalci bir yönelimi temsil eden boykot önerisi, İttihatçı kadrolar arasında asker – sivil hizipleşmesiyle açıklanamayacak bir kutuplaşmaya neden olmuş ve İTC’nin 1912 Kongresi bu gerilimin gölgesinde toplanmıştır. Yazının başlıca iddiası, İttihatçı tek-parti iktidarının 1912 Kongresinde ortaya çıkan bölünmenin tarafları arasındaki bir güçler dengesine dayandığı ve aslında bu dengeyi kurumsallaştırdığıdır. İttihatçı hareket içinde 1912 yılının ikinci yarısında ortaya çıkan bölünme, Mahmut Şevket Paşa suikastı sonrasında ordu, hükûmet, yasama organları, esnaf cemiyetleri ve kooperatifleri de içeren, İTC’nin ve özellikle onun en yüksek karar mercii olan Meclis-i Umumî’nin merkezinde olduğu bir siyasal mekanizmanın oluşumunda belirleyici bir rol oynamıştır. Tek-parti iktidarının yaslanacağı kurumsal zemin İTC’nin 1913 Kongresi’nde ortaya çıkmıştır. Büyük ölçüde 1913 Kongresi’nde oluşturulan kurumsal altyapı adeta 1912 Kongresi’nde görünür hale gelen ilişki ağlarını yansıtmaktadır. Osmanlı İmparatorluğu, İTC, devlet ve hükümet arasındaki sınırların giderek belirsizleştiği bu siyasal bağlamda Cihan Harbi’ne dâhil olmuş ve İttihatçı tek-parti rejimi savaşın sonuna dek iktidarda kalmıştır.

Güncel Gönderiler